Ένας εσωτερικός διάλογος για τη διαχείριση του πένθους. Δύο σώματα αναπτύσσουν έναν κοινό κώδικα για να αντιμετωπίσουν μια συναισθηματική διαδικασία, με γνώμονα τη μέτρηση ιδεατών και πραγματικών αποστάσεων. Καθώς η διαδικασία ωριμάζει μέσα στον χρόνο, καταλήγει να διαφοροποιείται σε δύο αντίθετες συναισθηματικές εκφράσεις. Την ασταμάτητη επαναληψιμότητα και την παύση. Ένας σιωπηλός θρήνος που προσεγγίζει την κάθαρση ενός μοιρολογιού.
Χορογραφία: Κατερίνα Γιαννούλη
Ερμηνεία: Δάφνη Δούλη, Αρετή Μίχου
Μουσική: “Miroloi iii”, Δημήτρης Μπάκας
Σκίτσο: Στέφανος Γιαννούλης